Skąd imię Drań? Z piosenki Kabaretu Starszych Panów My jesteśmy tanie dranie. Mocne imię, oddające siłę jamniczego ducha. Bo każdy, kto żył z jamnikiem pod jednym dachem, wie, że to psy, których nie da się zlekceważyć. Drań, nazywany też Dranisławem lub Draniuszkiem, wkroczył w życie rodziny Zosi w szczególnie trudnym czasie - zaraz po stanie wojennym 1981 roku. Był wtedy małym kluseczkowatym szczeniaczkiem, ale niemal od razu wypełnił swoją osobowością cały dom i serca wszystkich mieszkańców. Stał się pocieszycielem w trudach oraz towarzyszem w radościach i smutkach. Bywał łobuzem, ale też nieulękłym, wiernym przyjacielem. W niewielkim jamniczym ciele dźwigał niezłomny charakter. Szczekał basem, miał na wszystko własne zdanie i kochał po swojemu. Był psem, którego nie tylko się kocha, ale też szanuje. Opowieść o Draniu przenosi czytelnika w lata 80. Opowiada o przyjaźni - ludzkiej i psiej. Pokazuje, że nawet w najtrudniejszych czasach jamnicza miłość jest jak kubek ciepłej herbaty w mroźny dzień. Drań to postać prawdziwa. Pierwszy, wyczekany pies autorki, jej wierny kumpel z czasów szkoły podstawowej. A wszyscy wiemy, że z pierwszym psem jest jak z pierwszą miłością - nigdy się go nie zapomina!

Wygadany jamnik, chodzące łóżko, dziarska babcia poliglotka i kanarek, który śpiewa arie. Wydaje wam się, że to dziwna kompania? To poczekajcie, co się będzie działo, gdy ruszą w podróż po Europie! Razem niestraszne im alpejskie lawiny, londyńska mgła, a nawet skok z wieży Eiffla.

- Jesteście pojazdem czy nie jesteście? - zapytał strażnik. - A jeżeli nie jesteście pojazdem, to czym jesteście?
- My jesteśmy kroczydłem - odrzekła babcia. - Ale proszę nie myśleć w ten sposób.