Literatura, podróże, życie codzienne - z osobistej perspektywy pisarza.
Dzienniki Szczeopana Twardocha.
Wyznanie? Autokreacia? A może nowoczesna powieść?
2011: "Urodził mi się drugi syn, patrzę w jego ślepe oczka i tak jak przy moim pierwszym dziecku znowu wyobrażam sobie, że ten noworodek to mały bodhi, który wie wszystko i musi najpierw wszystko mozolnie zapomnieć, żeby powoli stać się człowiekiem".

2012: "Pisarz powinien być w pracy, kiedy uspokaja płaczące niemowlę i kiedy przez niego płacze kobieta, kiedy rodzi mu się dziecko i kiedy grzebie bliskich, i kiedy tańczy, kiedy śni i kiedy się budzi, kiedy kocha i kiedy gardzi".

2012: "Tępa praca nad końcówką powieści. Wiem, że blisko, bo wreszcie wszedłem w ten tryb całkowitego zanurzenia w książkę. Niczym innym w zasadzie nie jestem w stanie się zająć, o niczym innym za bardzo nie potrafię myśleć. Staję się tą powieścią".

2013: "Często śnię i myślę o białych, martwych ćmach w wodach jeziora Chubsuguł. O ich rozpostartych szeroko skrzydłach, poruszających się wraz z przybojem. O sobie samym, który na nie patrzy. Czy należę do tego samego porządku, którego rytm i sens wyznacza ruch mokrych ćmich skrzydeł, czy coś mnie spod władzy jaka, renifera i ciem wyzwala?".
[wynotowane z Dzienników]

Publikacja gromadzi w jednym tomie świadectwa autora, odgrywającego ważną rolę zarówno w oblężonej Warszawie we Wrześniu 1939 r. (jedna z ważniejszych postaci cywilnej obrony Warszawy), jak w konspiracji i w Powstaniu Warszawskim (po wyjeździe Tomasza Arciszewskiego do Londynu ostatni przewodniczący Polskiej Partii Socjalistycznej - WRN). Zygmunt Zaremba (1895 - 1967) we Wrześniu 39 prowadził diariusz, zaś podczas Powstania Warszawskiego na łamach "Robotnika" ogłaszał codziennie świetne komentarze - felietony, tworzące znakomitą kronikę powstania.