Tytułowa Kaśka to prosta wiejska dziewczyna, która w poszukiwaniu lepszego życia przyjeżdża do miasta. Miasto okazuje się okrutne i plugawe, Kaśka z głową i sercem pełnymi ideałów wciąż zderza się z brutalnością nieznanego jej życia. Jej mężne ciało zyskuje jej przydomek "Kariatyda", który doskonale obrazuje także jej psychiczną dzielność. Dzieło polskiego naturalizmu wciąż silnie oddziałuje na emocje czytelnika.

Wielkie katastrofy zaczynają się od problemów, które uznano za zbyt nieistotne, by w porę się nimi zająć.

Drobne nieporozumienia, w wyniku niefortunnych zbiegów okoliczności, błyskawicznie i niepostrzeżenie przeradzają się w poważne konflikty.

Co najmniej dziewięć państw na świecie posiada arsenał nuklearny.

Każde z nich, w sprzyjających okolicznościach, może sięgnąć po ostateczne rozwiązanie.

I w mgnieniu oka zniszczyć ziemską cywilizację.

Od spalonej słońcem Sahary, przez obozy dla uchodźców, po gabinety polityków i salony ambasad. Bohaterowie i tchórze, ludzie rozważni i szaleńcy, kochankowie i wrogowie. Całe spektrum świata, który poradził sobie z pandemią, by stanąć w obliczu kryzysu, który może być ostatnim.

Amerykańska prezydent, robi wszystko, by uniknąć wydania rozkazu użycia broni jądrowej. Błyskotliwy szef chińskiego wywiadu, prowadzi misterną grę, by powstrzymać rząd swojego kraju przed starciem z Zachodem. Agenci CIA, rozpracowują w Afryce Północnej struktury islamskich terrorystów. Młoda Afrykanka, decyduje się na niebezpieczną podróż przez Saharę, by zapewnić przyszłość swojemu dziecku. Wszyscy oni podejmują ryzyko i poświęcają się, ponieważ wierzą, że są w stanie sprawić, żeby świat stał się lepszym i bezpieczniejszym miejscem. Tylko że to może nie wystarczyć.

Bo delikatna równowaga już została zachwiana, a rzeczywistość, jaką znamy, wkrótce rozsypie się w proch.

"Nigdy" to znacznie więcej niż thriller polityczny, to epicka powieść, która zapiera dech.Bo to, o czym pisze Ken Follett, naprawdę może się wydarzyć.

Prawdopodobnie szybciej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać.

Wnikliwa powieść, w której losy zwykłych ludzi przeplatają się z wielką polityką w wybuchowej pełnej emocji mieszance, równie pasjonującej, jak Upadek gigantów.

Poniemieckie to błyskotliwa opowieść o losach domów, cmentarzy i rzeczy, od szaf po oleodruki. Karolina Kuszyk - sama "wychowana na poniemieckim" - tropi ślady, wczytuje się we wspomnienia osadników i przesiedleńców, a przede wszystkim zadaje pytania. Czym są dla nas poniemieckie rzeczy? Śmieciami, na których rodzice i dziadkowie musieli się urządzać, bo nie mieli innego wyjścia? Jak bardzo dom poniemiecki musiał się napracować, żeby zasłużyć na miano polskiego? A co się stało z niemieckimi cmentarzami na ziemiach przyłączonych do Polski w 1945 roku?

Opowiadając o tym, jak biografie poniemieckich domów, rzeczy i cmentarzy splatały się z losami ich polskich spadkobierców od powojnia po współczesność, autorka zastanawia się także, czym jest dziś polskość i ile obcości potrafimy znieść w tym, co swoje.

Duszne historie. Mam na myśli tytułowy zaduch i duszę, którą otwierają bohaterowie Marty Szarejko. Młodzi ludzie, którzy ruszyli ze wsi i miasteczek do miast. Wposzukiwaniu wykształcenia, pracy, lepszego życia, powietrza. Pogardliwie nazywani "słoikami" często wykazują więcej energii i uporu niż miejscowi, bo gra toczy się oto, czy uda im się znaleźć swoje stałe miejsce w nowym środowisku, często bardzo odmiennym od rodzinnego. Ta decyzja ma swoją cenę. Jest nią zaburzenie lub zerwaniewięzi z rodziną, utrata pierwszego języka, wyobcowanie, poczucie winy. Małe przykrości, nieporozumienia, akty wykluczenia, niezręczności są udziałem bohaterówSzarejko i tam, w domu dzieciństwa, i tu, gdzie teraz mieszkają. Autorka z taktem i wrażliwością daje głos młodym Polakom, którzy borykają się ze zmianą sposobu i stylużycia.
[Joanna Bator]